DC Comics zit drie films ver in hun uitgebreide filmuniversum, maar voor een echte hit was het wachten op Gal Gadot. Nadat ze vorig jaar in het druilerige Batman v Superman: Dawn of Justice opdook en ongegeneerd de show stal, neemt de voormalige Miss Israël haar onverwoestbare armbanden en Lasso van Waarheid opnieuw ter hand in Wonder Woman, Patty Jenkins’ sublieme poging om het DC Extended Universe een verkwikkende succesinjectie te geven.
5 Comments
Nadat Oliver Stone zich de Vietnamoorlog eigen maakte, Steven Spielberg zijn naam eeuwig koppelde aan de Landing in Normandië en Clint Eastwood Iwo Jima rekwireerde, maakt Christopher Nolan aanspraak op de essentiële filmversie van de Slag om Duinkerke met Dunkirk, een overrompelende rampenfilm annex oorlogsepos dat je van de onheilspellende openingsscène tot de louterende slotmonoloog op het puntje van je stoel dwingt.
Vlak voor de Skywalkers in Star Wars het Keizerrijk van Darth Vader aan diggelen bliezen, richtten de rebellen reeds hun vizier op de vernieling van de Death Star. Dat zijn geen spoilers, maar is louter een parafrase van de beroemde openingsparagraaf waarmee George Lucas in 1977 de scène van zijn ruimteopera schetste. Rogue One startte dan ook als een simpel, maar slim concept: maak een film over de intro van Star Wars, gebaseerd op het introzinnetje over Rebelspionnen die de blauwdrukken van de Death Star wisten te ontfutselen en Luke en Leia naar victorie leidden.
De Marvelfilmtrein tuft al zo lang zo zegevierend voort dat het lijkt alsof het stripuniversum van geestelijk vader Stan Lee alleen maar uit succesverhalen bestaat. Of het nu gaat om een ontdooide Amerikaanse oorlogsheld, een Noorse god die heruitgevonden werd als een buitenaards wezen met goudblonde manen of een geschifte bromance tussen een vuilgebekte wasbeer en een ronddwalende boomstam: het publiek eet het allemaal als zoete koek. Is Marvels nieuwste chouchou Ant-Man hetzelfde lot beschoren?
“I’ll be back” beloofde Arnold Schwarzenegger ons vlak voor hij de Californische gouverneurssjerp om zijn opgeblazen schouder gooide. 12 jaar na Terminator: Rise of the Machines voegt hij de daad bij het woord om de mensheid nogmaals te behoeden voor de robopocalyps. Met Terminator: Genisys strompelt de filmreeks over de langdurige oorlog tussen mens en machine – en al wat zich tussen de twee bevindt – uit het wrak van het aan flarden gescheurde Terminator: Salvation. Dit keer moeten de terugkeer van Schwarzie, de goedkeuring van geestelijk vader James Cameron én het knappe kopje van ‘Mother of All Dragons’ Emilia Clarke zorgen voor de heropleving van de iconische robotsaga.
Oh what a day, what a lovely day. Dertig jaar na Mad Max keert regisseur George Miller met Mad Max: Fury Road terug naar de wetteloze dystopische wereld die hij in 1979 voor het eerst uitspitte. Elke Mad Max was wilder dan de vorige en kende een exponentiële schaalvergroting van de sobere joy ride in Mad Max tot de steeds dieper uitgedokterde dystopieën in The Road Warrior en Beyond Thunderdome. Mad Max: Fury Road is alles wat je van een actiefilm verwacht, een orgie van diesel, vuur, bloed en adrenaline.
Zand, zwaarden en sandalen. Dat zijn de hoofdingrediënten waarmee Ridley Scott in 2000 de box office wist te kraken met Gladiator. Veertien jaar later waagt hij een wanhopige poging om terug te grijpen naar zijn verloren gewaande glorie en zocht hij voor vertelstof in het Oude Testament. Exodus: Gods and Kings maakt van het klassieke Bijbelverhaal een blasfemische en cartooneske big budget parodie op Ben-Hur die Ridley Scott pijnlijk in het woestijnzand laat bijten.
Met films zoals Memento, Inception en de recente Batmantrilogie op je palmares mag je niet vreemd opkijken wanneer het publiek begint te schuimbekken bij de aankondiging van je nieuwste intergalactische filmproject. Sinds zijn carrièrestart in 1998 is Christopher Nolan een waar kwaliteitslabel geworden, en met Interstellar bewijst de Britse regisseur nogmaals waarom hij de koning van de moderne blockbuster is. Er zijn slechte films die je ontegensprekelijk na een half uur al zuchtend uit de dvd-speler leurt, en er is Into The Storm. In 1996 waaide Jan de Bonts Twister de bioscoopzalen binnen en hoewel Into The Storm geen remake is, delen de twee films bijzonder veel DNA dat van Twister een onversneden popcornfilm maakte: een afschuwelijk voorspelbaar script, verschrikkelijk acteerwerk en visuele effecten om je hoed voor af te nemen. Bezint eer ge begint.
Wie in de jaren negentig op zaterdagmorgen in zijn of haar pyjamaatje naar beneden sloop, de televisie aandeed en naar de TROS zapte, keek maar naar één ding: de Ninja Turtles. De vier antropomorfe, in ninjitsu bedreven reptielen ademen nostalgie en vertrouwdheid uit, en hun legacy leek de tand des tijds te weerstaan. Tot Michael Bay zich begon te vervelen na Transformers 4 en zich waagde aan een – huiver – reboot.
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|