Hier gaan we weer. Tien jaar nadat Mamma Mia! de jukeboxmusical een tweede leven gaf - de globale opbrengst oversteeg toen losjes de 600 miljoen dollar – komt met het fantastisch getitelde Mamma Mia: Here We Go Again een opvolger die gemaakt is met meer geld, enthousiasme en deskundigheid, maar minder overtuigingskracht.
0 Comments
De natuur heeft sluwe manieren om onze zwakste plekken te vinden. Plots, uit het niets, overvalt het je. Die onstuimige passie, dat knetterende verlangen, die weelde aan complexe emoties die slechts onder één noemer samengebracht kunnen worden: liefde. Iedereen die er ooit van heeft geproefd, zal zichzelf herkennen in Call Me By Your Name, Luca Guadagnino’s wondermooie ode aan hartstocht en hartzeer.
Kersttijd, da's lijstjestijd. Dit jaar zag ik niet alleen heel wat - slechte films - looking at you, Justice League - maar gelukkig ook een grote brok fantastische cinema. Als je helemaal mee wil zijn met de filmparels van 2017, bingewatch je best onderstaande even.
Darren Aronofsky is altijd al een filmmaker geweest die balanceert op de rand van het serieuze en het serieus idiote. Van de wiskundewaanzin in zijn debuutfilm Pi tot de drugsgruwel in Requiem for a Dream, van obsessieve ballerina’s tot depressieve Bijbelfiguren: ze passen allemaal in Aronofsky’s psychotische universum van teloorgang en verderf, maar zijn niets vergeleken met zijn laatste worp. Mother! is veruit Aronofsky’s extreemste en vreemdste film tot nu toe – en dat wil wat zeggen over de man die The Fountain op zijn conto heeft.
Weinig popartiesten slagen erin de wereld op z’n kop te zetten zoals Lady Gaga dat kan. Een klein decennium nadat ze het nummer Just Dance de ether in stuurde, schopte de voormalige gogo-danseres het tot wereldberoemde megaster, vermaard mode-icoon en patroonheilige van de homogemeenschap. Ze is een staalkaart van high fashion, een notoir podiumbeest met een fenomenale Stentorstem, een pure popster in de meest Madonna-eske zin van het woord. Haar imago is er een van onversneden artistieke visie en eigenzinnigheid, maar wat blijft er over wanneer alle personages zijn uitgespeeld?
DC Comics zit drie films ver in hun uitgebreide filmuniversum, maar voor een echte hit was het wachten op Gal Gadot. Nadat ze vorig jaar in het druilerige Batman v Superman: Dawn of Justice opdook en ongegeneerd de show stal, neemt de voormalige Miss Israël haar onverwoestbare armbanden en Lasso van Waarheid opnieuw ter hand in Wonder Woman, Patty Jenkins’ sublieme poging om het DC Extended Universe een verkwikkende succesinjectie te geven.
Nadat Oliver Stone zich de Vietnamoorlog eigen maakte, Steven Spielberg zijn naam eeuwig koppelde aan de Landing in Normandië en Clint Eastwood Iwo Jima rekwireerde, maakt Christopher Nolan aanspraak op de essentiële filmversie van de Slag om Duinkerke met Dunkirk, een overrompelende rampenfilm annex oorlogsepos dat je van de onheilspellende openingsscène tot de louterende slotmonoloog op het puntje van je stoel dwingt.
Vlak voor de Skywalkers in Star Wars het Keizerrijk van Darth Vader aan diggelen bliezen, richtten de rebellen reeds hun vizier op de vernieling van de Death Star. Dat zijn geen spoilers, maar is louter een parafrase van de beroemde openingsparagraaf waarmee George Lucas in 1977 de scène van zijn ruimteopera schetste. Rogue One startte dan ook als een simpel, maar slim concept: maak een film over de intro van Star Wars, gebaseerd op het introzinnetje over Rebelspionnen die de blauwdrukken van de Death Star wisten te ontfutselen en Luke en Leia naar victorie leidden.
Op papier leek een film over de zelfverklaarde Worst. Heroes. Ever. bijna te mooi voor woorden. De makers omschreven hem als ‘nachtmerrieachtig’ en ‘prettig gestoord’. Het zou Batman v Superman: Dawn of Justice’s schunnige en vuilgebekte neefje zijn, The Dirty Dozen met de gewelddadige pretentie van A Clockwork Orange, een middenvinger in de richting van opgeblazen spandexclichés uit het statische superheldengenre. Grote mooie woorden, maar helaas: Suicide Squad is niet eens half de film waarvoor hij versleten wordt. Squad the fuck?
Na Drive en Only God Forgives vroeg menig filmfanaat zich af of de Deense regisseur Nicolas Winding Refn zijn kruit verschoten had. Heel even leek het onmogelijk om zichzelf nog te overtreffen, maar met The Neon Demon, zijn antipathische parabel over de barbaarse fashionindustrie, gaat hij de critici genadeloos te lijf met zijn sterkste wapen: stijl. The Neon Demon, dat is America’s Next Top Model gezien door de argusogen van David Lynch: cool, verbazingwekkend, aardedonker en traag, maar magnifiek in beeld gebracht en uitermate fucked up.
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|