Darren Aronofsky is altijd al een filmmaker geweest die balanceert op de rand van het serieuze en het serieus idiote. Van de wiskundewaanzin in zijn debuutfilm Pi tot de drugsgruwel in Requiem for a Dream, van obsessieve ballerina’s tot depressieve Bijbelfiguren: ze passen allemaal in Aronofsky’s psychotische universum van teloorgang en verderf, maar zijn niets vergeleken met zijn laatste worp. Mother! is veruit Aronofsky’s extreemste en vreemdste film tot nu toe – en dat wil wat zeggen over de man die The Fountain op zijn conto heeft.
0 Comments
Na Drive en Only God Forgives vroeg menig filmfanaat zich af of de Deense regisseur Nicolas Winding Refn zijn kruit verschoten had. Heel even leek het onmogelijk om zichzelf nog te overtreffen, maar met The Neon Demon, zijn antipathische parabel over de barbaarse fashionindustrie, gaat hij de critici genadeloos te lijf met zijn sterkste wapen: stijl. The Neon Demon, dat is America’s Next Top Model gezien door de argusogen van David Lynch: cool, verbazingwekkend, aardedonker en traag, maar magnifiek in beeld gebracht en uitermate fucked up.
Zelfs de kleinste notie van Eli Roths naam is genoeg om menig cinefiel te klieren tot hij rood ziet. De 43-jarige schrijver-regisseur, zelfverklaarde master of gore en vader van de torture porn is voor velen immers niets meer dan een pretentieus posterkind voor alles wat er mis is met moderne horror. Acht jaar na zijn teleurstellende Hostel: Part 2 is hij – eindelijk? - terug met The Green Inferno, zijn wansmakelijke ode aan de Italiaanse kannibalenfilms van weleer. En wanneer horrormeester Stephen King je film als “bloody, gripping and hard to watch” omschrijft, kan je ondanks alle haat en rancunes spreken van een job well done.
Het is alweer drie jaar geleden dat Daniel Radcliffe zijn tovenaarsplunje in de kast zwierde en adieu zei aan Harry Potter. Sindsdien probeert de jonge acteur onbeschaamd te vervellen uit de huid van de bekendste tovenaarsleerling aller tijden. Na successen als The Woman in Black en Kill Your Darlings zet Daniel Radcliffe zijn queeste verder met Horns, een horrorprent die verschillende genres door elkaar haspelt maar er geen geheel van kan maken. In een filmlandschap dat bezaaid is met kluchtige komedies en doorleefde familiedrama’s staat een horrorfilm als een tang op een varken. Kan zoiets wel gemaakt worden in onze Vlaamse velden? Jonas Govaerts tracht met zijn debuutfilm Welp de norm te doorbreken en leverde vol trots een prent af die al snel het label van ‘eerste Vlaamse horrorfilm ooit’ kreeg opgekleefd. In de nasleep van alle internationale aandacht doemt er maar één vraag op: is de film de hype wel waard? Jaagt Freddy Krueger je al lang niet meer de stuipen op het lijf? Is Jeepers Creepers voor jou een klucht, heb je Halloween net die ene keer te vaak gezien en vind je Saw wat afgezaagd? Geen nood: deze vijf huiversprookjes heb je vast en zeker nog niet gezien, maar moet je ontegensprekelijk achter de kiezen hebben.
The Conjuring was vorig dé horrorverrassing in de bioscoop. Wie na afloop al bibberend de zaal verliet, biechtte op dat twee dingen hen de stuipen op het lijf joeg: het nu al beruchte klapspelletje en de obscure meisjespop Annabelle. Die laatste was eerder een griezelige gimmick, maar werd populair genoeg bevonden om haar eigen film te headlinen.
Geef een man een masker en hij toont zijn ware gelaat. Geef een man een hakmes tijdens De Zuivering en... nou ja, u snapt het wel. Het cynische en dystopische The Purge deed in 2013 de kassa’s flink rinkelen, maar was volgens menig critici geen hoogvlieger binnen het horrorgenre. En wie heeft dan het meeste te zeggen? Inderdaad. Het mag geen wonder zijn dat exact 412 dagen later The Purge: Anarchy zich al een weg naar de bioscoopzalen heeft gebaand. This is the motherfucking Purge!
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|