Darren Aronofsky is altijd al een filmmaker geweest die balanceert op de rand van het serieuze en het serieus idiote. Van de wiskundewaanzin in zijn debuutfilm Pi tot de drugsgruwel in Requiem for a Dream, van obsessieve ballerina’s tot depressieve Bijbelfiguren: ze passen allemaal in Aronofsky’s psychotische universum van teloorgang en verderf, maar zijn niets vergeleken met zijn laatste worp. Mother! is veruit Aronofsky’s extreemste en vreemdste film tot nu toe – en dat wil wat zeggen over de man die The Fountain op zijn conto heeft.
0 Comments
DC Comics zit drie films ver in hun uitgebreide filmuniversum, maar voor een echte hit was het wachten op Gal Gadot. Nadat ze vorig jaar in het druilerige Batman v Superman: Dawn of Justice opdook en ongegeneerd de show stal, neemt de voormalige Miss Israël haar onverwoestbare armbanden en Lasso van Waarheid opnieuw ter hand in Wonder Woman, Patty Jenkins’ sublieme poging om het DC Extended Universe een verkwikkende succesinjectie te geven.
Vlak voor de Skywalkers in Star Wars het Keizerrijk van Darth Vader aan diggelen bliezen, richtten de rebellen reeds hun vizier op de vernieling van de Death Star. Dat zijn geen spoilers, maar is louter een parafrase van de beroemde openingsparagraaf waarmee George Lucas in 1977 de scène van zijn ruimteopera schetste. Rogue One startte dan ook als een simpel, maar slim concept: maak een film over de intro van Star Wars, gebaseerd op het introzinnetje over Rebelspionnen die de blauwdrukken van de Death Star wisten te ontfutselen en Luke en Leia naar victorie leidden.
Na Drive en Only God Forgives vroeg menig filmfanaat zich af of de Deense regisseur Nicolas Winding Refn zijn kruit verschoten had. Heel even leek het onmogelijk om zichzelf nog te overtreffen, maar met The Neon Demon, zijn antipathische parabel over de barbaarse fashionindustrie, gaat hij de critici genadeloos te lijf met zijn sterkste wapen: stijl. The Neon Demon, dat is America’s Next Top Model gezien door de argusogen van David Lynch: cool, verbazingwekkend, aardedonker en traag, maar magnifiek in beeld gebracht en uitermate fucked up.
“How big do you think you’re going to be?” vraagt een journalist Amy Winehouse in 2003, vlak na de release van haar debuutplaat Frank. “I don’t think I’m gonna be at all famous. I don’t think I could handle it. I think I’d go mad”, antwoordt ze. Zelden klonken woorden zo onschuldig en onheilspellend tegelijkertijd. Wist zij veel dat ze zonet haar eigen verscheiden voorafschaduwde.
Acht weken. Meer tijd krijgt hij niet om een volwaardige haute couturecollectie uit te denken die het Franse modehuis Dior een nieuw opgeblonken imago moet geven. De Limburgse modeontwerper Raf Simons, die na de antisemitische uitspraken van voormalig creatief directeur John Galliano in allerijl bij het maison de mode werd binnengerijfd, staat voor een haast onmogelijke opdracht. Voor Simons is de nakende deadline een vloek, maar het is een zegen voor documentairemaker Frédéric Tcheng, die in 2012 de kans kreeg om de aanloop naar Simons’ eerste Diorcollectie op pellicule vast te leggen.
Scarlett O’Hara en Rhett Butler, Sandy en Danny, Allie en Noah, Ennis en Jack. Hollywood loopt haast over van de filmkoppels die voor niemand anders dan elkaar op onze aardkloot rondlopen. Ben en George’s liefdesverhaal kan vlotjes in de galerij der amour toujours worden bijgeplaatst. Liefde is niet vreemd, integendeel.
Met films zoals Memento, Inception en de recente Batmantrilogie op je palmares mag je niet vreemd opkijken wanneer het publiek begint te schuimbekken bij de aankondiging van je nieuwste intergalactische filmproject. Sinds zijn carrièrestart in 1998 is Christopher Nolan een waar kwaliteitslabel geworden, en met Interstellar bewijst de Britse regisseur nogmaals waarom hij de koning van de moderne blockbuster is. Nick Cave is al jaren een van de meest fascinerende en ongrijpbare figuren uit de muziekwereld, maar zelfs een rockicoon is gewoon een mens met angsten en behoeften. In 20,000 Days on Earth neemt Cave ons mockumentarygewijs mee op sleeptouw op de twintigduizendste dag van zijn leven.
"In goede en kwade dagen, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid, tot de dood ons scheidt." Mooie woorden, maar wat als je getrouwd bent met een stuk vilein? Gone Girl bewijst dat je echt pas weet wat je kwijt bent zodra het er niet meer is, en dat verlies niet altijd reden geeft tot treuren. Nope, David Fincher is er weer niet in geslaagd om een slechte film te maken.
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|