De natuur heeft sluwe manieren om onze zwakste plekken te vinden. Plots, uit het niets, overvalt het je. Die onstuimige passie, dat knetterende verlangen, die weelde aan complexe emoties die slechts onder één noemer samengebracht kunnen worden: liefde. Iedereen die er ooit van heeft geproefd, zal zichzelf herkennen in Call Me By Your Name, Luca Guadagnino’s wondermooie ode aan hartstocht en hartzeer.
0 Comments
Scarlett O’Hara en Rhett Butler, Sandy en Danny, Allie en Noah, Ennis en Jack. Hollywood loopt haast over van de filmkoppels die voor niemand anders dan elkaar op onze aardkloot rondlopen. Ben en George’s liefdesverhaal kan vlotjes in de galerij der amour toujours worden bijgeplaatst. Liefde is niet vreemd, integendeel.
Geschreven voor Vertigo Heb het maar voor: je vervreemde vader staat terecht voor moord, en jij moet er als advocaat voor zorgen dat de man uit het cachot blijft. Robert Downey Jr ruilt zijn Iron Man-pak in voor een strak kostuum in The Judge, een rechtbankfilm met een overload aan familiale kwesties.
Regisseur Gregg Araki slaagt er als geen ander in om een tragisch voorstedelijk drama in een nostalgisch kleurenpalet onder te dompelen en boordevol zwarte humor en knipogen naar popcultuur te steken, een talent waar Mysterious Skin uit 2004 het schoolvoorbeeld van is. White Bird in a Blizzard is niet de emotionele knock-out punch die we verwachten van de pionier van de New Queer Cinema, maar brengt een behoorlijke mix van verleiding, seksuele ontluiking en familiale dysfunctie. Welkom in Suburbia.
Met films zoals Memento, Inception en de recente Batmantrilogie op je palmares mag je niet vreemd opkijken wanneer het publiek begint te schuimbekken bij de aankondiging van je nieuwste intergalactische filmproject. Sinds zijn carrièrestart in 1998 is Christopher Nolan een waar kwaliteitslabel geworden, en met Interstellar bewijst de Britse regisseur nogmaals waarom hij de koning van de moderne blockbuster is. You make one mistake, one little fucking mistake, and the whole world comes crashing down around you. Het zit de Britse wonderboy Tom Hardy niet mee in Locke, een arthousethriller over a man in a van. Of maak van die van maar een dikke BMW.
Na de tour de force van zijn debuutfilm Rundskop was het reikhalzend uitkijken naar het Amerikaanse debuut van Vlaanderens nieuwste wonderboy Michaël R. Roskam. En kijk, wachten wordt beloond. The Drop is precies wat we van Roskam verwachten: een ijskoude blik in de donkere white trash-wereld van gangsters, geldwasserij en gebroken zielen.
Hollywood is een plaats waar je duizend dollar krijgt voor een kus, en vijftig cent krijgt voor je ziel. Het celebrityleven mag dan wel doorspekt zijn met luxe en weelde, toch is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Met het gitzwarte satirische Maps to the Stars neemt regisseur David Cronenberg het leven in Tinseltown stevig op de korrel. Manisch, bevreemdend, ijzig en sadistisch: Cronenberg is back, motherfuckers!
Sinds 2008 heeft Jon Favreau steevast het appendix ‘regisseur van Iron Man’ achter zijn naam staan. Minder bekend is dat de getatoeëerde man ooit begon als klein indieregisseur. Zijn doorbraakfilm Swingers uit 1996 was verre van de grootse blockbustercinema waarin hij naam zou maken. Met Chef keert Favreau terug naar zijn roots met een personagegedreven indie over familie en lekker, heel lekker eten.
Een van Richard Linklaters grootste talenten als filmmaker is zijn bekwaamheid om het meest simpele verhaal om te buigen naar een prachtig staaltje filmkunst. Dit deed hij eerder al met zijn Before-reeks, waarin hij de ontluikende liefde tussen twee vreemdelingen uitdiept. Met Boyhood tapte de man uit een heel ander vaatje. Het duurde immers twaalf jaar vooraleer hij de pellicule volledig had gevuld. Jawel, u leest het goed: twaalf jaar.
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|