Darren Aronofsky is altijd al een filmmaker geweest die balanceert op de rand van het serieuze en het serieus idiote. Van de wiskundewaanzin in zijn debuutfilm Pi tot de drugsgruwel in Requiem for a Dream, van obsessieve ballerina’s tot depressieve Bijbelfiguren: ze passen allemaal in Aronofsky’s psychotische universum van teloorgang en verderf, maar zijn niets vergeleken met zijn laatste worp. Mother! is veruit Aronofsky’s extreemste en vreemdste film tot nu toe – en dat wil wat zeggen over de man die The Fountain op zijn conto heeft.
0 Comments
Na Drive en Only God Forgives vroeg menig filmfanaat zich af of de Deense regisseur Nicolas Winding Refn zijn kruit verschoten had. Heel even leek het onmogelijk om zichzelf nog te overtreffen, maar met The Neon Demon, zijn antipathische parabel over de barbaarse fashionindustrie, gaat hij de critici genadeloos te lijf met zijn sterkste wapen: stijl. The Neon Demon, dat is America’s Next Top Model gezien door de argusogen van David Lynch: cool, verbazingwekkend, aardedonker en traag, maar magnifiek in beeld gebracht en uitermate fucked up.
Het is alweer drie jaar geleden dat Daniel Radcliffe zijn tovenaarsplunje in de kast zwierde en adieu zei aan Harry Potter. Sindsdien probeert de jonge acteur onbeschaamd te vervellen uit de huid van de bekendste tovenaarsleerling aller tijden. Na successen als The Woman in Black en Kill Your Darlings zet Daniel Radcliffe zijn queeste verder met Horns, een horrorprent die verschillende genres door elkaar haspelt maar er geen geheel van kan maken. In een filmlandschap dat bezaaid is met kluchtige komedies en doorleefde familiedrama’s staat een horrorfilm als een tang op een varken. Kan zoiets wel gemaakt worden in onze Vlaamse velden? Jonas Govaerts tracht met zijn debuutfilm Welp de norm te doorbreken en leverde vol trots een prent af die al snel het label van ‘eerste Vlaamse horrorfilm ooit’ kreeg opgekleefd. In de nasleep van alle internationale aandacht doemt er maar één vraag op: is de film de hype wel waard? In 1997 won Atom Egoyan nog de Special Jury Prize in Cannes voor zijn drama The Sweet Hereafter. Dit jaar bewandelde de regisseur de Croisette opnieuw met een gelijkaardige film over schuld, verdriet en het verlies van een kind. Het boegeroep en de vernietigende kritieken die volgden, zeggen genoeg: The Captive is een meer sinistere kidnapthriller, maar haalt nooit het niveau van zijn voorganger. Jaagt Freddy Krueger je al lang niet meer de stuipen op het lijf? Is Jeepers Creepers voor jou een klucht, heb je Halloween net die ene keer te vaak gezien en vind je Saw wat afgezaagd? Geen nood: deze vijf huiversprookjes heb je vast en zeker nog niet gezien, maar moet je ontegensprekelijk achter de kiezen hebben.
Wat hebben Non-Stop, Unknown en The Grey met mekaar gemeen? Het zijn allemaal films die ver boven hun niveau presteerden dankzij het theatrale talent van één man: Liam Neeson. Vijf jaar nadat hij in Taken als krasse vijftiger een tweede carrière als actieheld startte, rijgt hij met A Walk Among The Tombstones ijverig verder aan zijn ketting van getroebleerde antihelden en wraakengelen. Moraal van het verhaal? You don’t fuck with Liam Neeson.
The Conjuring was vorig dé horrorverrassing in de bioscoop. Wie na afloop al bibberend de zaal verliet, biechtte op dat twee dingen hen de stuipen op het lijf joeg: het nu al beruchte klapspelletje en de obscure meisjespop Annabelle. Die laatste was eerder een griezelige gimmick, maar werd populair genoeg bevonden om haar eigen film te headlinen.
“Als Hitchcock zijn eigen film tot twee maal toe mag hermaken, mag ik dat ook” dixit Erik Van Looy. En zo geschiedde. Na de Belgische Loft en de gelijknamige Nederlandse remake uit 2010 krijgt het succesverhaal van de meest succesvolle Vlaamse film aller tijden eindelijk haar overzees staartje. Drie jaar na de laatste draaidag en na een distributiereis die Odysseus’ queeste op een snoepreisje laat lijken, heeft The Loft eindelijk haar weg naar de multiplexen gevonden. Derde keer, beste keer?
"In goede en kwade dagen, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid, tot de dood ons scheidt." Mooie woorden, maar wat als je getrouwd bent met een stuk vilein? Gone Girl bewijst dat je echt pas weet wat je kwijt bent zodra het er niet meer is, en dat verlies niet altijd reden geeft tot treuren. Nope, David Fincher is er weer niet in geslaagd om een slechte film te maken.
|
Archives
July 2018
Categories
All
Archives
July 2018
|